Net met een vaart de keuken uit gespurt. Slow heeft namelijk de geïmproviseerde badkamer omgestoten.
Redden wie zich redden kan!
Vrouwen en katten eerst!
Hij grommelde nogal wat af, maar heeft van de nood een deugd gemaakt en de keuken gedweild maar mske denkt dat het maar Franse slag was.
Wat me nu toch weer overkwam toen ik de eerste keer met mijn nieuwe abonnement ging zwemmen?
Ik toon mijn kaart, de man achter de toog scant ze, ik wil doorlopen, hij roept me terug. Er is iets mis met mijn abonnement. Maar wat? Want om één of andere reden waar ik het later zal over hebben, had ik mijn rechter hoorapparaatje niet in gedaan.
Efkes herhalen en ik verneem dat zijn collega bij de opmaak van mijn abonnement een fout heeft gemaakt. Ik had dus een abonnement voor een kind gekregen. Gelukkig was de prijs dan wel juist in gegeven.
Wat mij verwonderde was dat er al een ander -juist opgesteld- abonnement klaar lag. Blijkbaar hadden ze het zelf al gemerkt, het nieuwe abonnement al opgemaakt en in de wachtbak gelegd tot de kinderkaart de scanner passeerde.
“Jammer dat je ’t nu niet meer hebt” zei Luc “dan had je er een foto kunnen van nemen”. Een foto van een kaart waar mijn pasfoto op staat? Daar zou ik niet aan begonnen zijn.
Maar eens thuis heeft hij wel het rekeningetje uit het oud papier gevist en dat ligt hier nu ten bewijze. Maar aangezien ik op het blog niks moet of wil bewijzen ligt dat nu bij een paar papieren die een korte levensduur beschoren is (zoals oproepbrieven voor de verkiezingen bijvoorbeeld).
Ben ik nu verbijsterd? In shock? Kwaad? Of gewoon verontwaardigd? Of ben eerder content van de geboden diensten? Of gecharmeerd? Of wat dan ook? Neen toch niet, niks van dat alles. Het is gewoon een klein minuscuul anekdotetje dat ik niet echt vermeldenswaard vind maar waarvan ik dacht: “Aan wie anders zou het maar weer overkomen?”
Een paar jaar geleden kreeg ik bij het boeken bij Center Parcs de melding dat ik nu bij de “Friends” behoorde en dat ik dus enkele voordelen te verwachten had. Ik kreeg zo een mogelijkheid tot vervroegde incheck, een voorkeurskeuze voor het huisje en dan nog een geschenkje ter plaatse.
Dat geschenkje was een hamamdoek en al wist ik niet wat ik met het ding moest doen, zo een mooi geweven doek kan voor veel dienen. De hamamdoek belandde in de kast, zo nieuw als hij was.
En de jaren gingen voorbij tot we in het jaar van corona te maken kregen met de opening van Plopsaqua, waar we uiteindelijk, door lockdown en aanverwanten, pas een jaar later naartoe konden. En ik besloot dat dat hamamdoek uitermate geschikt was voor de sauna.
Later was er een actie bij Colruyt en konden we er eentje kopen voor 7€. Die was voor Luc. En wij saunaden dat het lieve lust was.
En toen ik, op een dag, nogal onverwacht in de Kringwinkel, nog zo’n doek vond, verhuisde die ook mee en ging bij mijn tweede set badgerief. Je weet maar nooit dat we twee dagen na elkaar zouden gaan en noch handdoek noch hamamdoek droog blijken te zijn.
…Laatst … we waren gaan zwemmen, de sauna had eivol gezeten en na het bubbelbad waren we gaan douchen, waar de douche werd overspoeld door een bus schoolgaande jeugd en wij daar op de vlucht zijn geslagen bij zoveel jeugdig geweld.
Die avond … komt Luc, hoogst ontsteld binnen en zegt: “Ik kom net tot de bevinding dat ik mijn hamamdoek in die douche heb laten hangen”.
En ik ineens besef … ik de mijne ook.
Weet je, we zijn stante pede in de auto gesprongen en, ondanks we de volgende ochtend terug zouden gaan zwemmen, naar Plopsaqua gereden.
Je kan niet geloven hoe ergerlijk traag het ging om die nog geen 9km af te leggen.
Ik wist dat het onlogisch was, want als ze bij de receptie waren afgegeven, waren ze sowieso in veilige handen en als ze niet bij de receptie waren afgegeven, waren ze even sowieso verloren. Want in die douche zouden ze -ook- sowieso niet blijven hangen zijn.
Onnozel om zo begaan te zijn met twee linnen doeken, maar het waren wel ónze linnen doeken.
“Oh” zei de receptionist en hij dook achter de receptie in de kast en toverde de twee tevoorschijn.
“Het moet dan toch niet altijd verkeerd aflopen” zei ik opgelucht “het kan ook eens goed gaan”.
“Zou je er geen foto van nemen?” vroeg Luc en dat deed ik dan maar.
Het overkwam me de laatste tijd regelmatig, dat ik omwille van een teveel aan mogelijkheden, een verkeerde term ging gebruiken. Niets wereldschokkends, niets dat me aan mijn verstandelijke vermogens deed twijfelen. Het ging enkel en alleen over een verspreking bij één bepaald onderwerp.
En telkens ik daar iets over kwijt wilde of iets wou vragen kon ik gewoonweg niet op dat woord komen en zei dan maar, om zonder haperingen verder te kunnen: de Park & Ride.
Maar dat is het niet. Een Park & Ride bevindt zich ergens bij de grote steden en je kan vandaar het OV nemen naar je bestemming.
Ik bedoelde dan de carpoolparking naast de autosnelweg. Waarom dat woord zo moeilijk lag? Ik weet niet.
Om het gemakkelijk te maken heeft Landen ook nog een Kiss & Ride, dat is een strook op de parking van het station. Maar die is hier louter informatief vermeld en komt niet te tussen bij de verwarring van de vorige twee.
(Lees verder onder de foto’s)
En wie nu denkt dat ik volledigheidshalve nog langs een Park & Ride ging rijden om een foto te maken …
De carpoolparking en de Kiss & Ride liggen op onze weg als we na het zwemmen naar huis willen, vandaar …
En eigenaardig genoeg lijkt dat idioot probleemke wel helemaal van de baan sedert ik dit log uitschreef en in concept zette. Daaraan alleen al heeft het zijn recht op verschijnen verdiend, vind ik … al is het eigenlijk maar een onnozel log.
Het begon woensdag. Een poos na het zwemmen kwam Luc binnen met een pijnlijk gezicht en kloeg over pijn bij het ademen. De plaats die hij aanwees gaf me de kriebels, het was zijn hartstreek. Ik begon over de dokter, maar dat vond hij niet nodig. Even later ging het beter, maar het was niet over, zo zei hij.
’s Avonds had hij het koud en voelde hij koud aan en de pijn was er nog steeds. “Dat wordt een nacht niet slapen” voorspelde ik.
Ik heb wel geslapen maar ben toch telkens wakker geworden als hij even opstond voor een tochtje richting badkamer. Toen hij ineens twee maal kort na elkaar recht ging staan wist ik hoe laat het was. Het was iets na vier uur.
“Ik.kan.niet.ademen.van.de.pijn” zei hij tussen korte ademstootjes in. “Ik kleed me aan” zei ik “we rijden naar Spoed”. Ik stak mijn hoorapparaten in -een ander vitaal onderdeel vergat ik- en ongekamd en ongewassen zijn we naar het ziekenhuis in Tienen vertrokken, waar hij om 5 minuten na 5u ingeschreven werd.
En toen kwamen de onderzoeken: bloedafname, longfoto’s, hart, … en kwam een dokter een gezondheidspraatje maken. Die vertelde dat er wel meerdere oorzaken voor de pijn konden zijn, hij noemde o.a. ook een geknelde pees. Maar ondertussen had Luc al aangegeven dat het veel beter ging, want zo zei hij, was het om vier uur niet méér dan dat geweest waren wij niet naar Spoed gegaan.
Hij kon zeggen wat hij wou, er was die nacht iets niet in orde en ik wilde wél weten wat dat was.
Er werd besloten ook nog foto’s van zijn ribben te nemen, maar dat kon pas vanaf 8u. Maar toen wàs het al bijna 8u.
Om 8u stipt heb ik de garage opgebeld om te verwittigen dat wij onze afspraak -om onze winterbanden te wisselen voor zomerbanden- van 8u niet konden houden aangezien wij op Spoed zaten en de onderzoeken nog aan de gang waren. We reden dus rond met vier zomerbanden in onze auto die even goed als wij op betere tijden zouden moeten wachten.
Terwijl Luc weg was, foto’s laten maken, hield ik nauwgezet de tijd in het oog. Vanaf 9u moesten we het parkeren betalen. Gelukkig kon dat via 4411 zomaar van binnen in de kliniek.
En eens Luc terug aanwezig was begon het wachten … tap tap tap tap … en al waren de uren van 5u tot dan snel voorbij gegaan, eens na tien uur ging het vervelen, want Luc, die voelde die pijn haast niet meer.
Uiteindelijk kwam de dokter -een andere dan in de vroege ochtend door een wisseling van dienst- en die begon met te melden dat Lucs hart niet de oorzaak was, vond net als ik dat dat toch al een geruststelling was en zei dat ook longen en bloed volledig in orde waren en dat de symptomen eerder wezen op een ontsteking van een tussenribspier.
Maar, zo vroeg hij aan Luc, hoe oud was hij dan, waarop Luc efkes ging berekenen en “bijna 58” zei. Ik schrok me een hoedje al had ik dan een pet op, en verbeterde: “bijna 68 zal ook wel goed zijn, zeker” en ik vroeg aan de dokter of hij er zeker van was dat het niet … De spanning was weg, er kon weer gegrapt worden.
En Luc hield nog een slag om de arm. Toen de dokter het over Ibuprofen had i.p.v. paracetamol vroeg Luc aan mij of dat niet slechter was dan paracetamol. Ik heb luidop lachend gezegd: “Hier staat een echte dokter en je vraagt aan mij of dat niet slechter is”.
Om te eindigen, nog een serieuze noot. Gezien Lucs leeftijd had de dokter toch wel al een onderzoek bij een hartspecialist vast gelegd. En geloof me maar, daar ben ik echt niet kwaad om.
We kennen ze wel, ze worden in de gazetten genoemd, ze zouden bestraft worden, ze zouden camera’s gaan zetten om ze te betrappen. Iedereen kent ze. Men noemt ze: “sluikstorters”.
Maar … die zijn niet alleen in hun idee dat de hele wereld rond hun persoontje draait en dat de anderen de zaken wel zullen opruimen achter hun lui gat.
Iedereen kent het systeem van een zwembad? Je doet voor het zwemmen je kleren uit en na het zwemmen terug aan? Ja? Nog mee? Je kleren kan je in een locker achterlaten. Ik heb ooit nog geweten dat je die gewoon in het hokje mocht laten hangen, dat is nu al lang niet meer.
Sommige zwembaden voorzien zelfs in speciale kapstokken voor je kleren. Dat is uiterst vriendelijk, maar ik gebruik die niet.
Die dingen zijn star en eisen hun plaats op in een ruimte die eigenlijk ook al strak uitgemeten is. Hang je je kledij aan de haak en haal je die er daarna terug af, klettert die kapstok naar beneden want die blijft daar natuurlijk in haken. Wil je hem wel gebruiken moet je hem -bij manier van spreken- aankleden. Dat is me allemaal veel en veel te omslachtig.
Ik vertrek dus naar het zwembad in mijn slonzige trainingsbroek en mijn overgrote pull. Rap uit, rap aan en geen gedoe met ambetante kapstokken, gewoon foefel de foefel in mijn zwemzak. In die lockers is gewoonlijk toch ook een haak om een jas aan op te hangen.
En dan kom je in zo een hokje. En wat hangt daar?
(Lees verder onder de foto)
Achtergelaten door een paar antisocialen, terwijl ze toch bij het verlaten van het zwembad aan het kapstokrek -zie de uitgelichte afbeelding- voorbij komen.
En dat wéten ze goed genoeg want ze hebben die kapstokken daar gepakt.
Natuurlijk weten we dat, als we naar Center Parcs Erperheide gaan, het daar voornamelijk om het wandelen gaat. We zitten er in de buurt van Bosland en vanuit het park zijn er ook wel een paar mogelijkheden om te wandelen zonder de auto van de parking te moeten halen.
Maar wat doe je dan voor de rest van de dag? Je kan toch niet met halve dagen in de Market Dome gaan hangen. Allee, wij toch niet.
We zouden er kunnen gaan zwemmen, maar in bepaalde regio’s in Duitsland was het vakantie. In Nederland mogelijk ook, gezien het aantal Nederlandse nummerplaten met bijhorende kinders. Dus er waren ballekes genoeg in de soep.
Maar in Peer op het marktplein is een Bruegelmuseum, vond Luc. Het zou dan wel enkel om reproducties gaan, maar dan wel van Pieter Bruegel de Oude.
En al stond er bij dat het een familiezoektocht betrof, we trokken onze stoute schoenen aan en gingen een kijkje nemen. Zoals Luc het zegt: als we telkens moeten wegblijven waar hun doelpubliek jonger is dan 15 dan moeten we nergens meer zijn.
Al bij al was het een aangenaam bezoek. We waren er helemaal alleen met de Oude Pieter.
Is het aan te raden? Ik weet het zo niet. Het zijn nu eenmaal reproducties.
Maar anderzijds, waar vind je alle schilderijen van Pieter Bruegel de Oude onder één dak? Om de originelen te zien zou je de hele wereld moeten afreizen.
Neen, wij namen geen deel aan de zoektocht, maar toch waren we content dat we het bezochten, wij vonden het het bekijken waard.
We zijn daarna nog wel even in de Market Dome gepasseerd voor een drankske en gelukkig zaten de ballekes nog in de soep.
Toen ik kind was ging in nuchter naar de ochtendmis en ik voelde me telkens nogal slapjes.
Toen ik op mijn eerste werk naar de arbeidscontrole moest had ik een bloeddruk van 9 en zei de dokter dat ik daar heel oud zou mee worden als ik tevoren niet dood ging.
Later had ik van die inzinkingen, waarna bleek dat ik een ijzertekort had.
Bij een bloedonderzoek in de beginjaren 2000 bleek dat ik weer een ijzertekort had en schreef de dokter ijzerpillen voor.
Nu ik van mijn dokter 10 kg moet afvallen en we wel degelijk dagelijks of gaan wandelen of gaan zwemmen viel ik de voorbije week haast van mijn graat. Ik nam een paar keer een tablet druivensuiker tot Luc het woord “ijzer” liet vallen en mijn nikkel viel.
Ik had nog ijzerpillen die wel al over tijd waren, maar foert, ik nam ze tijdens het weekend en voelde me al snel weer ijzersterk.
Weer tijd voor een ijzerkuurtje …
Ons zwemmen ziet er in het meest ideale geval als volgt uit: eerst zwem ik mijn gewenste afstand en Luc de zijne, daarna brengen we onze zwembril naar de lockers, nemen onze hamamdoeken en gaan een kwartier in de sauna, waarna we een koude douche nemen met een halve slag, om daarna in het bubbelbad uit te bubbelen.
Dat kan niet elke keer. Soms hebben we de sauna zo goed als voor ons alleen, soms zit die sauna al zo vol als een harington en dan hoeft het voor ons niet
Het bubbelbad is een beetje het zelfde verhaal. Soms zijn de bubbelbaden leeg en kunnen wij kiezen in hetwelk wij gaan, soms zitten er meer mensen in dan ballekes in de soep en dan hoeft het voor ons ook niet.
In het minst ideale geval kunnen wij dus enkel en alleen zwemmen. Dat gebeurt eigenlijk haast nooit. Maar we komen nooit ontgoocheld buiten omdat het ons echt wel vooral voor het zwemmen te doen is.
En als ze dan dat stormbad nog opzetten, dan voelen wij ons helemaal als een vis in het water.
Toen we, tijdens de boerenprotestacties, naar de Colruyt gingen, zagen wij wel de bon die aangaf dat je bij aankoop van twee potten van mijn favoriete koffie een korting kreeg, maar we zagen geen koffie. En in de Colruyt in Sint-Truiden stond ook geen koffie. Dat zag ik toen ik er in het voorbijrijden even binnen wipte.
Toen Luc deze week in de folder van de Colruyt keek, zag hij dat je bij mijn favoriete donkere Leffe 0,0% 25% korting kreeg voor 12 blikjes, maar 30% korting voor 18 blikjes. Maar er waren niet zoveel blikjes.
We gingen niet speciaal daarvoor naar de Colruyt, maar we hadden nog wel andere zaken nodig, die er de vorige keer, door de blokkades, ook niet waren.
Zodoende stapten we vóór het zwemmen onze Colruyt binnen. Luc zag al vlug dat het aanbod aan toespijs nog steeds beperkt was en stelde zich met minder tevreden.
De koffie en de Leffe waren er ook niet, maar ach, daarvan staan er hier nog wel, we kopen niet alles op het allerlaatste ogenblik.
De appelsienen vond ik erger. Omwille van mijn unfair mechanisme, eet ik veel fruit: een appel, een appelsien, een mandarijn en een banaan staan dagelijks op het menu.
Maar ach, het is wat het is en het zij zo. De Colruyt kan het niet helpen en de boeren begrijp ik ook wel.
“We kunnen na het zwemmen nog wel eens in die van Hannut gaan kijken” opperde Luc want ja, die vestiging ligt dichter bij het zwembad dan die van Landen.
Zo gezegd, zo gedaan. En hoera! We kwamen naar huis mét appelsienen, mét Leffe en een beetje meer keuze in toespijs. We konden ook nog twee andere producten van ons lijstje schrappen. De koffie … helaas niet. Maar kijk, van alles wat we wilden meebrengen, staan er nu nog maar twee op de boodschappenlijst.
Ze hadden het gezegd, ze hadden het in de gazet gezet, dat het wel twee weken kon duren eer alles terug aangevuld zou geraken.
En een verwittigd man is er twee waard, al is één van beiden dan een vrouw.
Uitgelichte afbeelding::De lege ruimte waar normaal gezien drankverpakkingen en bierbakken tot boven toe gestapeld staan.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
