Gisteren had ik geen zin in wandelen. Er stond er nochtans eentje op de planning. Maar ik had geen zin. Het is nochtans goed voor de fysiek. Geen zin. Goed voor de lijn. Nog geen zin.

Alle pogingen om te trachten mezelf te overtuigen hielpen gewoonweg niet. Ik had gewoon geen zin.

De geplande wandeling was te saai. Bovendien hadden we ze vorige week pas gedaan. Ik had ook nog een sporthalhoofd. Ik had nog slenterbenen. Bovendien vind ik én wandelen én de Colruyt te veel activiteit voor een maandag.

Al deze argumenten om niet te wandelen hielpen wél. Ze hààlden het.

Wat deden we dan wél? Behalve de Colruyt? Ik heb de sporthalfoto’s gesorteerd en ze doorgezonden naar de persoon aan wie ik ze beloofd had.

Verder heb ik mijn bestelling -die volgende vrijdag in het afhaalpunt zal/zou aankomen- opgevolgd. We hebben siësta gehouden en daarna naar de koers gekeken.

Gelukkig waren we niet gaan wandelen of ik was nog in een kramp geschoten bij het idee dat ik al het voorgaand niet zou klaar gekregen hebben.

Vandaag gaan we zwemmen … als ik zin heb.

Er was het krampje in mijn dijbeen bij het zwemmen na de winterstop.

Ik trapte op mijn adem bij het wandelen na de winterpauze.

Er was Baskuul die roloogde … allee dat zou hij gedaan hebben mocht ik er op zijn gaan staan, maar dat heb ik niet geriskeerd.

Hoog tijd om er terug in te vliegen en ik bouwde een nieuw schema op: driemaal per week zwemmen, driemaal per week wandelen, behalve de dagen dat we op uitstap gaan.

En telkens we gaan wandelen doen we er één kilometer bij. Al hielden we er ons al niet aan. Neen. Gisteren na onze ochtendwandeling en het middagmaal lachte het zonneke zo uitbundig dat we gaan meelachen zijn en we er nog een tweede toerke bij hebben gedaan.

En dan heb ik het binnenhuisveloke nog niet van stal gehaald na de winterluiheid.

Ik vertelde het al. Wij zwemmen in het recreatiebad. Ik houd niet van in de weg zitten, laat staan zwemmen. Als je constant wordt aangemaand omdat ze door willen is er geen plezier meer aan.

In het recreatiebad is er meestal niemand. De schoolkinderen trekken in groep naar het 25m-bad.

Soms komen andere badbezoekers in het recreatiebad als de storm wordt aangekondigd. Dan wordt het water wild. Soms is er een grellige storm. Dan dondert en bliksemt het en regent het dat het giet met ijskoud water.

Maar nu is het vakantie. En dan spelen er kinderen in dat bad. Dat gaat vlot. Met het nodige uitkijken van beide partijen komt het allemaal wel goed.

Er komen ook vaak ouders in het recreatiebad met een baby, kleuter of peuter in een zwemband op sleeptouw. Dat wordt moeilijker, dat wordt zigzaggen want die kleine moet en zal in het diep.

Na het zwemmen gaan we in de sauna en in het bubbelbad.

Tijdens de vakantie zijn de bubbelbaden volzet. Net als ballekes in de soep dartelen en plonsen en springen heel jonge kinderen in de bubbels. De ouders staan erbij en kijken ernaar. Wij niet. Wij lopen voorbij als er geen plaats is.

En dan komt er op zeker moment toch iemand vragen of kinderen ook toegelaten zijn in de sauna, want dan moet de thermostaat naar beneden …

Luc vroeg me of we tijdens vakanties niet beter in het ploeterbad zouden gaan zwemmen.

Ik ben vies gezind
Maar mijn schuld is het niet
Want het is lente
En het regent dat het giet

Les excuses sont faites pour s’en servir¹ … (Proverbe wallon)

Autobanden wisselen doe je -zogezegd- best rond de periodes van het veranderen van zomer- en winteruuur. Vorige week heeft het hier nog een nacht gevroren tijdens het zomeruur.

We wilden een afspraak maken, maar zoals het er nu uit ziet zouden we er beter waterski’s onder laten monteren.

Vroeger stonden er waarschuwingsborden voor watergladheid², nu zouden ze er beter verbodsborden zetten: “verboden te zwemmen”.

Het zou hier al haast het dagboek der krammakelijken worden moest ik het over de strapatsen van Lucs rug van deze week willen hebben.

Maar dat wil ik niet. Ze hadden wel een gevolg.

Want waar we al drie maanden, jawel, echt waar, drie maanden, alle excuses vonden om niet te gaan zwemmen heb ik ons beiden gisterenmorgen dat bad in gegooid. En wat bewegen betreft, we wandelden wel nog, we hadden vorige zondag nog heel Antwerpen afgedweild.

Zwemmen verleer je echter niet, je moet alleen in het begin efkes doorbijten om niet aan de kant te gaan hangen, maar toog- en kanthangers zijn we sowieso niet en dus deden we dat niet en zwommen we.

Daarna zijn we in de sauna gaan zitten (Luc) en gaan liggen (ik) en hebben daarna in een deugddoend bubbelbad gezeten.

De mensheid -vooral de twee exemplaren hier ten huize- zijn toch eigenaardig te noemen. Waarom hebben we maandenlang geen zin in iets waar we zo’n deugd aan beleven?

Ik zag het artikel en dacht: “Nog eentje doen vóór het jaar om is”. Maar wanneer? Eigenlijk wilden we deze week gaan, maar de weerberichten waren niet gunstig. Uitstellen dan?

Maar voor we dat deden las ik dat het gisteren wel de mooiste dag van de week zou worden, met weinig of geen neerslag en zelfs wat zon.

Gisteren reden we na het zwemmen niet naar huis maar wel richting Charleroi. Onderweg zei ik: “We moeten er niet te veel van verwachten”. Waarom zei ik dat nu? De tentoonstellingen van zowel Stephan Vanfleteren als van Vivian Maier en van Alfred Seiland waren zo goed dat ze me bij blijven … blijven hangen bij manier van spreken. Waarom duikt er dan zo een gedacht mijn hersenen binnen. Een voorgevoel?

Het was niet zo erg. Er waren erg mooie foto’s, maar -waarschijnlijk is dat persoonlijke smaak- de beste waren uit de Franse en de New York periode. Foto’s van bekende koppen en in bars e.d. genomen interesseren me minder.

Het museum had nog wel meer in petto. Er was ook een tijdelijke expositie van Sébastien Cuvelier en van Ivan Alechine en bij de permanente tentoonstelling kon je verloren lopen of elkaar kwijt raken.

Er hingen een paar foto’s van Dorothea Lange², van Walker Evans³ en nog enkele -denkelijk- tijdgenoten. Het wachten is nu op een tentoonstelling van één van hen.

Weet je wat vervelend is? Mensen die je van haar noch pluim kent die … Ik zal ineens uitleggen wat ik bedoel.

Het bubbelbad bij Plopsaqua is -na het zwemmen en de sauna- het derde onderdeel van een voormiddag relaxen. Dat het bubbelbad, na de bekendmaking van de verhoging van de energiekosten niet meer zo warm is als voorheen, kan de pret niet drukken. Na de koude douche van de sauna is het warm genoeg.

De bubbelbaden van Plopsaqua zijn natuurlijk voorzien voor meer dan 2 personen. Het kan dus gebeuren dat er anderen bij in stappen. Ze zeggen dan “goeiedag” of “bonjour” naargelang. Soms gebeurt er iets grappig zoals een heel klein kindje dat met argusogen Luc in het oog houdt. Heel kleine kindjes hebben dat wel meer dat ze wat argwanend die lengte en de snorrebaard wantrouwen.

Nu was het een vrouw alleen. Ze gaat recht tegenover mij, knal in mijn gezichtsveld, zitten glimlachen en knikken. Ik glimlach en knik terug.

Ze blijft maar glimlachen en knikken en en ze kijkt, met glinsterende ogen, constant pal in mijn gezicht.

ik vraag me af of ze mij kent, of wij haar kennen. Niet!

Telkens mijn blik die vrouw kruist zit ze te glimlachen en me pal aan te kijken. Zeggen doet ze niets. Ik ook niet. Ik doe moeite om niet naar haar te kijken, wat niet makkelijk is als ze zo recht voor je zit.

Ze gaat iets voor ons dat water uit. Ze staat aangekleed aan de kaptafels te dralen als wij er aan komen. Ze stapt de parking op als wij dat doen, ze stapt in haar auto als wij de parking afrijden en rijdt achter ons aan. We rijden -alle sjaans- niet naar huis maar naar de winkel in Hannut.

Even, heel even, denk ik dat ze na ons die winkelparking op rijdt, maar dat bleek niet zo te zijn, of toch wel, maar ze is de winkel niet binnengekomen.

Ik vind het ellendig dat ik haar niet aansprak en vroeg: “Heb ik iets aan van U? Kennen wij elkaar?”

Maar in het water heb ik geen gehoorapparaatjes in. En dat broebelen maakt ook lawaai. Dus vind ik dat geen optie. Ik versta sowieso niets van wat niet van Lucafstand tegen mij gezegd wordt.

Wel, ik vind dat door en door en door vervelend. Ik had bijna een stijve nek van zo gedwongen naar Luc te -moeten- kijken.