ms – Pagina 25 – Wizzewasjes

Auteur: ms (Page 25 of 427)

Vriendschapsbreuk

By ms

On 29 maart 2024

In een reactie op het log over mensen die plots niet meer praten wou ik het hebben over een vroegere ervaring. Ik was kind en had een vriendin. Maar het bizarre met die vriendin was dat die me blijkbaar niet kende als ze bij anderen was, Dan negeerde ze me compleet.

Ik was een kind en dacht dat het aan mij lag. Maar toen ik de waarheid inzag, maakte ik een eind aan de vriendschap.

Mede door dat log over die mensen die plots niet meer praten, dacht ik dus ook aan het krantenartikel dat ik een poos ervoor had gelezen over het feit dat je een vriendschapsbreuk even erg kan zijn dan liefdesverdriet¹.

Dat artikel heb ik eens terug opgezocht, want het is een feit, ik heb geen noemenswaardig liefdesverdriet gekend.

Maar ik heb wel, een paar keren te veel, enorm geleden onder het beëindigen van een vriendschap, zelfs als ik ze soms, na lang pogen het recht te trekken, zelf beëindigde en dan was ik achteraf ook nog boos op mezelf dat ik het zo lang laten aanslepen had.

Ooit hoorde ik iemand commentaar geven over iemand die na enkele maanden al een nieuwe partner had. Dat verbaast me. Niet dat die persoon al een andere partner had, maar wel dat iemand dat zei. Mensen oordelen te snel en vaak zonder de voorgeschiedenis te kennen.

Maar bij verloren gegane vriendschappen doe ik er telkens langer over. Véél langer.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

Het kabinet

By ms

On 28 maart 2024

In Za za, ze & zo

Soms, eerder vaak zelfs, vragen wij ons af of het bij de opleiding tot architect behoort om wc-rolhouders, dan wel aan de zijkant, maar toch de achterzijde van de wc te voorzien. Erg handig is dat niet. Heeft het met ouder worden te maken? Of toch meer met ongemak als je moet zorgen dat de slippen van je badjas, je ochtendjas of eender welk langer kledingstuk … ik moet er toch geen tekeningske bij maken?

(Lees verder onder de foto)

En bij het schrijven dezes valt me ineens iets in. Bij Center Parcs bijvoorbeeld zie je dat ze erg gericht zijn op mensen met kinderen. Daar staan telkens de kinderstoeltjes klaar, soms zelfs al aan de tafel.

Zijn die wc’s misschien voorzien voor de kreten zoals “Mama/papa, ik heb gedààn”, in welke taal dan ook? Want dat is de enige situatie waarin ik het gemak van die raar geplaatste wc-rolhouders kan inzien.

Over ander ongemak had ik het in het verleden al, namelijk over de manier van het moderniseren van oudere sanitaire voorzieningen. Die bestaat er uit dat elke vierkante cm aan vrije ruimte wordt ingenomen door enorme bakken die er vooral op voorzien zijn om niet gepikt te worden. Ik begrijp dat, het pikgehalte indachtig, maar ze verliezen wel de oorspronkelijke bedoeling van het lokaaltje uit het oog.

(Lees verder onder de foto)

Pikklare oplossing zoals gezien in een cafetaria in Postel.

Mijn grootmoeder noemde dat plaatske eerst -het houten kotteke op het erf- “het huizeke” en later, toen ze op een appartement woonde “het kabinet” maar soms ook”het gemak” .

Veel gemak is er niet meer aan.

Mon Amour

By ms

On 27 maart 2024

In Za za, ze & zo

Stel je voor: dinsdagmorgen – 6.30u – ik open mijn ogen – wil snel de nieuwsberichten overlopen – wééral voetbal – Mon Amour? – Huh? –

Als ik ga lezen, leer ik dat één van onze prinsen verliefd is en ik denk niet: “WTF!” Natuurlijk denk ik niet “WTF”, ik denk zo niet, ik denk in ’t Vlaams en dan luidt het: “En wat dan nog?”

Ik sla het dekbed open, gooi mijn benen uit bed en spring ze achterna en na een passage over de passerelle, de badkamer en de palier, kom ik beneden, giet mijn zjat koffie vol en schuif aan bij het ontbijt. En ik overdenk luidop:

Die jongen, want ja, prins of geen prins, een knul van achttien is een jongen, komt net boven het maaiveld piepen en is verliefd. Dat overkomt niet-prinselijke jongens ook wel. Maar waarom moet dat in de gazet? Laat die jongen van zijn verliefdheid genieten, ongestoord.

Volgende bedenking: hij moest het dan maar niet op zijn Instagram zetten? Maar dat er wél op zetten is óók zijn goed recht.

Waar wringt de schoen? Dat de gazettenmensen ons laten betalen voor de gazet, waar de reporters betaald worden om nieuwsberichten te schrijven. Vroeger moest je daarvoor studeren. Nu lijkt het wel of enkel de sociale media volgen en kunnen lezen volstaat voor sommigen.

En ik ga verder, zeggende: “Maar ach ja, het stond in “Het Laatste Nieuws¹” daar betalen wij tóch niet voor, ik zal er maar niks van op het blog zetten zeker …”

…

En dan zegt Luc: “Ik zag die titel ook … in “Het Nieuwsblad²” … en ik denk niet: “WTF!” Natuurlijk denk ik niet “WTF”, ik denk zo niet, ik denk in ’t Vlaams en dan luidt het: “Awel merci!”

Vandaar …

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay.

____________________
¹ Het Laatste Nieuws
² Het Nieuwsblad

De vierde dimensie

By ms

On 26 maart 2024

In Center Parcs

Over de vierde dimensie¹ is al veel geschreven, maar de meningen zijn blijkbaar erg verdeeld zodat ze niet echt een volledig bewezen waarheid bevatten.

Ook las ik zelfs dat de vierde een soort lift is tussen de derde en de vijfde dimensie².

Mijn persoonlijke gevoel bij de vierde dimensie is die, waarbij het lijkt alsof ik constant in een dimensie leef, waar ik dan wel de anderen zie, maar zij mij niet.

Zo gebeurt het me telkens dat, waar iets te zien is, zo iemand van twee keer zo breed en twee keer zo groot als ik, vlak voor mij gaat staan. Veel sportevenementen heb ik zo al meegemaakt waar ik onder de oksels van één of andere lomperik door moet kijken. Ik probeer wel telkens om vooraan te staan of ergens waar niemand anders wil staan. Maar net dàt lijkt de uitdaging om mijn plaatske een goed plaatske te vinden.

Zeg ik er wat van? Neen.

Dat vierde dimensie gevoel had ik ook weer bij Center Parks, met een paar spelende kinderen die een paar huisjes verder dan wij vakantie hielden. Als we buitenkwamen leek het net of we onzichtbaar waren. Ze gingen zo op in hun spel dat we moesten opletten dat ze vooraan niet tegen ons op botsten terwijl we ook moesten uitkijken dat ze achteraan niet op onze hielen reden. Met hoeveel ze waren hebben we niet geteld, 4? of 6?, maar het leek wel een hele school en we hadden geen ogen genoeg om lijf en leden te beschermen.

Kinderen die zo overtuigd buiten spelen, je ziet het niet zo vaak meer.

Iets heel anders was dat ene kind dat, een paar bochten verder, ons met een stok voor zijn borst, met boos starende ogen op ons gefixeerd, stond op te wachten, een beeld waarbij ik ineens Chucky³ in mijn gedachten kreeg. Werkelijk, ik had het onbehaaglijk voorgevoel dat hij mij met die stok een slag zou verkopen.

Ineens komt daar een man buiten gestormd en die roept iets, waarop die kleine de bosjes in duikt, daar een voetbal uit de struiken plukt en die daar een schop van jewelste geeft richting huisje.

Ik heb niet achterom gekeken.

pske van mske:

Mijn vergelijking gaat niet helemaal op, want zie je, als ze iets van mij/ons nodig hebben dan lijken wij wel de enige personen op deze aardbol die hen kunnen helpen. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

____________________
¹ Vierde dimensie
² Inspirerend leven
³ Chucky

Het venijn in de staart

By ms

On 25 maart 2024

In Za za, ze & zo

En dan zijn wij, gemoedelijk rijdend, onderweg naar huis als Luc vraagt wat we gaan eten. Warm eten, wel te verstaan. Dat hij dat vraagt heeft een bepaalde bedoeling, dat wel. We rijden namelijk, onderweg naar huis, een bekend hamburgerrestaurant voorbij.

Mja, zo af en toe kan dat wel een keer en we rijden de parking op. We stappen uit en ik open de zijdeur aan de passagierskant, als daar een furie komt aangestormd, nog erger dan de knijpende gans, die zegt tegen Luc, op agressieve toon, met zeer veel decibels, aangezien ik haar tot aan de andere zijde van de auto versta:

Wilde gij eens uit mijnen auto blijven!

Luc staat op dat moment achter onze auto aan de koffer en ik vraag me af of ik wel goed verstaan heb.

Maar dan ziet ze mij door de ruiten van onze auto staan en zie ik haar weifelend gezicht en hoor haar iets mompelen van: “waar is de mijne dan?”

Eer wij ons goed en wel realiseren wat er pas gebeurd is, is de furie alweer weggestormd en bekijken wij elkaar met een blik van: “Wat was dat nu?”

Volgens Luc had ze, -volledigheidshalve- gezegd:

Hallo! … ! Excuseer! … ! Wilde gij eens uit mijnen auto blijven!

En nog volgens Luc had hij, na haar uithaal, een stap achteruit gezet en ostentatief naar de nummerplaat van onze auto gekeken. En hij dacht dat dàt de oorzaak van haar twijfelen was. Het zal wel een samenloop van de twee geweest zijn. Feit is, dat geen van ons beiden, een woord heeft gezegd.

“En zich dan nog niet excuseren” zei ik. Waarop Luc antwoordde: “Jawel. Ze heeft sorry gezegd”.

“Dat is niet zich excuseren” beweerde ik en dàt zal ik blijven beweren. Want als je voor een hele parking iemand er van beschuldigt in je auto in te breken, moeten de excuses ook voor de hele parking hoorbaar zijn, inclusief voor die met haar slechte oren.

Het Bruegelhuis

By ms

On 24 maart 2024

In Center Parcs, Za za, ze & zo

Natuurlijk weten we dat, als we naar Center Parcs Erperheide gaan, het daar voornamelijk om het wandelen gaat. We zitten er in de buurt van Bosland en vanuit het park zijn er ook wel een paar mogelijkheden om te wandelen zonder de auto van de parking te moeten halen.

Maar wat doe je dan voor de rest van de dag? Je kan toch niet met halve dagen in de Market Dome gaan hangen. Allee, wij toch niet.

We zouden er kunnen gaan zwemmen, maar in bepaalde regio’s in Duitsland was het vakantie. In Nederland mogelijk ook, gezien het aantal Nederlandse nummerplaten met bijhorende kinders. Dus er waren ballekes genoeg in de soep.

Maar in Peer op het marktplein is een Bruegelmuseum, vond Luc. Het zou dan wel enkel om reproducties gaan, maar dan wel van Pieter Bruegel de Oude.

En al stond er bij dat het een familiezoektocht betrof, we trokken onze stoute schoenen aan en gingen een kijkje nemen. Zoals Luc het zegt: als we telkens moeten wegblijven waar hun doelpubliek jonger is dan 15 dan moeten we nergens meer zijn.

Al bij al was het een aangenaam bezoek. We waren er helemaal alleen met de Oude Pieter.

Is het aan te raden? Ik weet het zo niet. Het zijn nu eenmaal reproducties.

Maar anderzijds, waar vind je alle schilderijen van Pieter Bruegel de Oude onder één dak? Om de originelen te zien zou je de hele wereld moeten afreizen.

Neen, wij namen geen deel aan de zoektocht, maar toch waren we content dat we het bezochten, wij vonden het het bekijken waard.

We zijn daarna nog wel even in de Market Dome gepasseerd voor een drankske en gelukkig zaten de ballekes nog in de soep.
____________________
¹ Het Bruegelmuseum

AI is een beetje wachten

By ms

On 23 maart 2024

In Za za, ze & zo

De voorbije week in Erperheide, tijdens mijn dagelijkse koffietassen in, las ik:

Zo maak je zelf de mooiste beelden met AI¹.

Het leek zo simpel dat ik het toch eens wou proberen. Ze gaven wel de goede raad mee om op te passen met auteursrechten. Daar zou ik dan wel extra goed moeten op letten.

En ik gaf volgende opdracht in:

Oudere vrouw met lang grijs haar in lage paardenstaart en grote man met snorrebaard wandelen door een regenwoud met reuzegrote bomen omringd door prachtige vlinders.

Daarna moest ik wachten … En ik wachtte. Na meerdere minuten kreeg ik volgend scherm te zien:
(Lees verder onder de foto)

En ik typte het volledige voorgaande log met inbegrip van het bijsnijden van de schermafdruk en de hele santekraam en ik pelde mijn ochtendappelsien en at een paar partjes en … na een half uur gooide ik het boeltje dicht.

Wie nu denkt dat ik opgaf, denkt verkeerd. Ik zou het zoals het de modernste logica betaamt eens in het Engels gaan zeggen. En ik kreeg zo goed als onmiddellijk volgend resultaat:
(Lees verder onder de foto)

En ik dacht: “Potvolblommen, ik had erbij moeten zetten dat die man een hoed moest op hebben”.
____________________
¹ Het Nieuwsblad

Center Parcs Erperheide

By ms

On 22 maart 2024

In Center Parcs

Wat is dat toch met dat park? De vorige keer ook al.

Toen hadden we twee midweeks geboekt: één in de Eifel en één in Erperheide. Toen hadden we ook -niet geboekt- de coronaperiode waardoor de twee midweeks een paar keer opschoven om uiteindelijk te resulteren in één midweek … in Erperheide.

De eerste dag, eerste kennismaking met het park, hadden we zoiets van “dit is het toch niet”, maar we gingen uiteindelijk, uiterst tevreden over ons verblijf, naar huis.

Toen we dus via Touring Wegenhulp een korting konden krijgen bij hun partner Center Parcs hebben we niet geaarzeld. En toen Luc opperde dat Erperheide toch wel prettig was geweest, was de beslissing snel genomen.

De eerste dag hadden we zoiets van “dit is het toch niet”, maar we kwamen uiteindelijk, uiterst tevreden over ons verblijf naar huis.

Enige logica

By ms

On 21 maart 2024

In Za za, ze & zo

Hij zei tegen Luc: “Je vrouw zegt niet eens goeiedag terug tegen mij”. Ik zeg tegen Luc: “Die zegt niet eens goeiedag tegen mij”. Luc zegt tegen mij: “Jawel, maar hij stond drie meter achter u”.
…

Zij zegt tegen mij: “Gij kent mij zeker niet meer?” Ik zeg tegen haar: “Jawel, waarom?” Zij zegt: “Ik zeg goeiendag tegen U en ge loopt gewoon door”. Ik vraag: “Waar?” Zij zegt: “Ik kwam achter u naar binnen”.
…

Als ik in de auto op de passagierszetel zit en er zitten medereizigers op de achterbank, dan moet ik zo goed als achterstevoren in die auto gaan zitten om mee te kunnen klappen.
…

Ik vraag aan de audiologe: “Waarom hoor ik niet wat men achter mij vertelt?” De audiologe zegt tegen mij: “Dat is normaal omdat die microotjes van het hoorapparaat naar vóór gericht staan.”
…

En dan vraag ik me af of daar soms de uitdrukking “achter je rug praten” vandaan komt.
pske van mske:
De twee eersten hebben het me kwalijk genomen en ik ga me niet verantwoorden. Want als je een hond wil slaan vind je licht een stok.

Waarom mensen plots niet meer praten

By ms

On 20 maart 2024

In Za za, ze & zo

Zou ik geen reeks kunnen starten over raar menselijk gedrag? Het ziet er soms zo wel uit. Want soms snap ik er niks van, denk dat ik wereldvreemd ben maar vind -eigenaardig genoeg- mijn eigen logica normaler.

We kennen de vrouw van de rommelmarkt. En ze werkt in de winkel waar wij af en toe wel eens binnen lopen. In het begin was ze super joviaal. Tot de dag dat ze ons gewoon voorbij liep. Ze heeft ons niet gezien, dacht ik.

De keer daarop deed ze het weer en toen wist ik dat ze het bewust deed. Sedertdien krijg ik meer en meer de indruk dat er iets meer aan de hand is. Ze staat achter een rek te gniffelen met maar collega’s waarop telkens stiekeme blikken op ons gericht worden. Kan me dat schelen? Neen toch. Maar ik vraag me dan af of ik twee verschillende schoenen aan hebt of of mijn broek niet is afgezakt of zoiets.

En toen was er de dag dat Luc een muzikale uitleg vroeg aan één van de mannelijke medewerkers en die wist te vertellen dat ze eigenlijk niet mogen babbelen tijdens het werken, toen Luc wat afweek van de vraag.

Wabliefteru? Als uitleg kan dat tellen. Maar is het dan niet beter dat ze het zeggen i.p.v. de mensen een onbehaaglijk gevoel te bezorgen?

Nu stond ik laatst aan de kassa van de Colruyt toen Luc me aanstootte en toen ik keek stond daar die vrouw, die natuurlijk net mijn richting uit keek, vriendelijk te lachen.

Meer dan een stijf knikje kon er mijnentwege echt niet af.