ms – Pagina 28 – Wizzewasjes

Auteur: ms (Page 28 of 427)

Samenloop

By ms

On 28 februari 2024

Vorige vrijdag reden we naar Antwerpen. We hadden gelezen over het schilderij van James Ensor -De Vertroostende Maagd¹– dat nieuw aangekocht werd en tijdelijk te zien was in het MAS, alvorens langdurig naar het MSK verhuisd te worden.

We konden er dan een daguitstap van maken en ook nog eens binnenlopen in het KMSKA. Ik wou deze keer nog eens een bezoekje brengen aan de Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen” van Jean Fouquet.

We parkeerden de auto ergens langs de straat -want op vrijdag is er markt op de parking van de PIDPA- en namen de tram. Geloof het of geloof het niet, van het Kiel naar het MAS zit je haast een uur op die tram, met overstap.

Na het MAS namen we de tram naar het KMSKA. En na het KMSKA namen we de tram terug naar het Kiel.

Daarna reden we naar een boekenverkoop voor het goede doel een half uurke verder. Daar zouden we ook een paar boekendozen afgeven. En ondanks dat ik het karreke had meegenomen heeft straffe Luc toch maar een doos van de auto tot onder de luifel gedragen.

Op zaterdag is hij te voet naar de Rally van Haspengouw gestapt, niet langs de veldwegen binnendoor omdat je daar niet overal door mag tijdens de rally, je moet er op sommige plaatsen zelfs inkom betalen, maar langs de straat, wat natuurlijk een heel eindeke om is.

Op zondag stonden we om kwart voor zeven ’s morgens op de carpoolparking op Bollie en kleindochter te wachten om samen verder naar het sportevenement te rijden. Kleindochter stopte haar spullen in de koffer en Luc klapte het deksel dicht.

We komen aan de sporthal, ik stap uit, Bollie stapt uit, kleindochter stapt uit en haalt haar spullen uit de auto.

Tot hier is het verhaal nogal saai. Niet soms?

Maar waar is Luc? Die komt met alle moeite ter wereld uit die auto en staat krom gebogen te proberen om recht te geraken, zet met moeite een paar strompelstappen en zegt dat er iets in zijn rug zit.

In januari pas waren de twee sessies bij de kinesiste afgelopen. Hij doet nog dagelijks meermaals zijn oefeningen en toch had ik de laatste weken al gemerkt dat hij soms eens naar zijn rug tastte.

Eens hij zondag recht was ging het verder vlotter. Maar maandag was het weer koekenbak. Zitten en dan rechtstaan blijkt nu weer een probleem. Gisteren vond ik hem toch een ietsje eleganter opstaan.

Wat is de oorzaak? Een samenloop van omstandigheden?

____________________
¹ MAS

Teveel detectives gekeken

By ms

On 27 februari 2024

In Za za, ze & zo

Als wij met de auto vertrekken, ga ik op de straat teken doen als het veilig is om achteruit van de hof te rijden. Dan stopt Luc de auto naast de poort terwijl ik ervoor door loop om in te stappen.

Als wij naar huis komen, stap ik op de straat uit en steek ze over terwijl Luc de auto op de hof gaat zetten. Dan wil Luc niet doorrijden zolang ik niet achter die auto uit ben. Stel dat die achteruit zou bollen als hij zijn voet van de rem haalt, zo redeneert hij. Dat gaat daar namelijk bergop.

Nu heb ik die redenatie door getrokken en zeg dat ik in het vervolg achter de auto door wil lopen als we vertrekken, want stel dat hij met zijn voet van dat pedaal zou schuiven en die auto vooruit bolt … Want bergop in de ene richting is wel bergaf in de andere.

En terwijl ik instap zeg ik nog dat ze nog zouden kunnen zeggen dat hij het expres deed, moest het gebeuren.

En “bewijs dan maar eens dat dat niet zo is” ga ik verder en besluit met: “dat hebben we al bij zoveel detectives gezien”.

En dan wordt het pas een thriller!

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van Charly Gutmann via Pixabay.

De boekenkamer

By ms

On 26 februari 2024

In Za za, ze & zo

Moe was ik het en grondig beu ook al. Er moest iets gebeuren. En ik zou dat varkentje wel eens gaan wassen.

Met vernieuwde energie toog ik naar de boekenkamer, bekeek de boeken en attributen op het ijzeren rek en de stapel dozen tegen de wanden. Pure chaos vond ik het. Wie kon dààr nog aan uit.

Er was de doos waar “kookboeken” op stond, dat was nog zo een hoge logge bananendoos en die moest weg, zo snel mogelijk want die verstoorde zelfs de orde in de wanorde.

Er waren de dozen waar “oorlogsboeken”, “Young Adults” en “anderstalige romans” op stond en die dozen met een naam stapelde ik netjes op een hoge toren.

Maar die andere boeken, die in anonieme dozen zaten … daar haal ik er af en toe een paar uit om mee te nemen, maar het is nogal willekeurig. En ik wou orde op zaken.

Ik nam het boekenrekje (vezelplaat met grenenfineer) dat op de gastenkamer stond, waar ooit puzzels en spellekesdozen van de kleindochters op hadden gestaan en ging aan de slag. Veel van die boekendozen waren meer leeg dan gevuld en na drie lege dozen was dat rek nog niet half gevuld.

“Ik wou dat ik nog zo een rek had” verzuchtte ik, als ik het aantal nog te controleren dozen bekeek.

Was dat ook weer een kleine miniblik in de toekomst? Na de middag reden we de Kringwinkel -niet- voorbij en stapten binnen en kwamen buiten met een hele bijpassende boekenkast. Het ding kostte een fractie, het materiaal is geen vol hout en de stijl is voor mij meer dan passé, maar op een boekenkamer kan dat nog.

Dag Maria

By ms

On 25 februari 2024

In Za za, ze & zo

Ze is vriendelijk. Lief? Dat weet ik nog zo niet. Ze zegt in iedere zin mijn voornaam: “Dag Maria. Kom binnen Maria. Ga maar door Maria. Hoe gaat het Maria?”

Die naam klinkt als een verwijt in mijn oren, omdat het mij eerder een soortnaam lijkt dan een eigennaam. Een gevoel dat nog versterkt wordt door het feit dat mijn moeder me vertelde dat ze voor mij geen naam hadden en dat ze “het” maar een naam moesten geven, maar er moest wel een verwijzing naar Maria in voorkomen en later, in het middelbaar, de lerares die morde: “Met al die marias altijd”.

Daar kan de vrouw in kwestie niks aan doen, ik weet het wel, maar het gevoel is er wel.

En dan is deze Maria zo dom om op de vraag: “Hoe gaat het Maria?” het onnozele feit te vermelden dat ik even naar de audioloog moet omdat mijn rechterkant nazicht nodig heeft. Hoe dom kan je zijn? In plaats van dan af te handelen zodat ik kon vertrekken, ging ze rekken: “Maar ze gaan je wel helpen hoor Maria. Ze hebben meestal wel vervangapparaatjes ook Maria. Dat komt allemaal wel in orde Maria”.

En dan staat ze vóór mij, vóór de deur met de klink in haar hand, mij voor te houden dat het wel goed komt Maria.

Vriendelijk, ja. Lief? Dat weet ik nog zo niet. Ik voelde me eigenlijk alsof ik thuishoorde in een bejaardentehuis.

Uitgelichte afbeelding:

Themabeeld: Woonzorgcampus Sorgvliet Linter.

Een goede reden

By ms

On 24 februari 2024

In Za za, ze & zo

In het begin van deze maand, de 3de om precies te zijn, zagen we een bord in het veld. Goed op tijd voor de jaarlijkse rally.
(Lees verder onder de foto)

Luc gaat dan telkens een kijkje nemen, als hij kan.

Dit jaar lukt dat niet. We zijn elders. Kleindochter heeft vandaag een sportevenement.

Dat schreef ik op de derde februari en zette het in de planning.

En toen appte kleindochter mij dat er een fout was geslopen in de planning van het sportevenement, die op die manier mijn planning kwam verstoren.

Maar Luc wou toch geen kijkje gaan nemen omdat het te veraf was.

“Als hij nu maar niet van gedacht verandert en met zijn planning mijn planning overhoop gooit” dacht ik.

En toen kregen we de vorige woensdag, op wandel, te maken met een rallypiloot die in het veld aan het testrijden was. Luc was zo blij als een klein kind en beklaagde zich ten zeerste dat hij zijn camera niet bij had.

Mijn planning overhoop? Neen hoor, de rally staat op de planning … Luc kennende.

Met scherm

By ms

On 23 februari 2024

In Za za, ze & zo

Ooit, lang geleden, droeg ik mijn oude Nokia in een draaghoesje rond mijn hals. Waarom weet ik eigenlijk niet meer, want voor de zaak gebruikte ik die niet. Het had waarschijnlijk nog alles te maken met die nachtmerrie van nog veel langer geleden, die er zelfs nu nóg voor zorgt dat die telefoon ’s avonds mee naar boven gaat.

Toen ik overstapte op een smartphone, bleef die gedurende de dag gewoon liggen waar die lag, ergens in de buurt van de laptop. Op de evenementen zat die in mijn zak.

Nu mijn hoorapparaat is aangesloten op de telefoon en telefoongesprekken ook rechtstreeks in mijn oren binnenkomen, was het de eerste keer, dat dat gebeurde, erg schrikken. Ik zat op de zetel TV te kijken, sprong verwilderd op en panikeerde: “Waar is mijn telefoon? Waar is mijn telefoon? Waar is mijn telefoon?”

Was dat nu zo erg? Bah neen, eigenlijk. Maar zolang ik die niet vond, kon ik ook het gesprek niet aannemen en bleef die maar doorgaan met beurrelen … in mijn oren.

Toen zag ik ergens op een sportevenement een meisje met haar telefoon aan een draagriem. Later zag ik ergens een vrouw in een museum met haar telefoon in een speciaal hoesje aan een touwtje. En die sprak ik aan. Ik vroeg of het handig was.

Ik heb er nu ook een. Die telefoon gaat enkel los als die opgeladen moet worden. In het begin, als we weggingen, voelde dat wat onwennig, ik zocht mijn telefoon en dacht: “Ach ja, die heb ik al”.

Nu is dat anders, nu moet ik opletten dat ik hem niet vergeet als hij ligt op te laden.

Maar ook, als ik iets op de telefoon zoek en dan iets anders doe en het scherm wordt niet onmiddellijk zwart maar blijft gewoon aan …

… dan voel ik me een Teletubbie.

____________________
¹ Teletubbies

Portretrecht

By ms

On 22 februari 2024

In Za za, ze & zo

Toen ik bij het baanwielrennen bedacht dat ik met mijn andere lens misschien betere resultaten zou bekomen, was ik eigenlijk wel verrast door het resultaat.

Dus zou ik dat vorige zondag op het BK Indoor Atletiek in Louvain-la-Neuve ook eens proberen.

Bij het binnengaan van de hal werd gingen de verwachtingen al een pak naar beneden, de constructie van die hal was anders, omdat er rond het middenveld en de looppiste nóg een hele looppiste zat om op te warmen. Tussen beide zat ook nog een muur en de toeschouwers konden op de kleine tribune gaan zitten of besluiten om recht te staan. Dat deden wij. Van op die tribune zou je sowieso geen zicht op het volledige gebeuren hebben.

Dat zag er dus, in combinatie met de uitgelichte afbeelding, zó uit.

(Lees verder onder de foto)

En ik nàm foto’s, die volgens mij, niet veel soeps zouden zijn, gezien op het kleine scherm van mijn fototoestel.

Eens thuis was ik wéér verrast, in die mate dat ik twijfel om die foto’s op “In Beeld” te zetten omwille van het portretrecht, dat ook blijkt te gelden op openbare sportevenementen¹.

Al zijn er dan weer uitzonderingen, bij Breedbeeld² lees ik:

(…)
Een andere uitzondering op deze regel zijn publieke figuren. Een sporter die deelneemt aan een wedstrijd of een politicus die een speech geeft, mag je vrij fotograferen of filmen, omdat zij op dat moment een publieke functie uitoefenen. Diezelfde sporter of politicus in zijn tuin gaan fotograferen, mag dan weer niet omdat dit in de privésfeer is.

(…)

Maar weet ik nu of het nu mag en kan? Er is nog altijd twijfel. Ik blijf er -zij het voorlopig- liever met mijn pollen af.

De vraag is alleen: waarom neem ik dan nog foto’s?

____________________
¹ Vlaamse Sportfederatie
² Breedbeeld

De werf

By ms

On 21 februari 2024

In Za za, ze & zo

Het gebeurde in een periode die nu niet meer is. Het gebeurde voor onze deur. Het gebeurde op een zondag.

Enkele – 3 of 4- camionetjes, met een naam er op, stopten. De mannen stapten uit en begonnen onze trottoirtegels uit te breken. Daar moest Luc het fijne van weten. Voor één of andere reden moesten ze een put maken want er waren problemen ergens van hier tot bovenaan de berg, aan de kerk.

De put was gemaakt, de aarde omgewoeld, de nodige veiligheidsvoorzieningen en een verkeersbord geplaatst toen ze de put vulden met aarde, de trottoirtegels op een hoop lieten liggen en hun veiligheidsnet op poten en verkeersbord lieten staan terwijl zij hun schup afkuisten en verdwenen.

Ja, en, wat nu? Onze brievenbus zat achter het blauwe net, de auto lossen na het winkelen werd moeilijk, want die moest echt wel op de rijbaan blijven staan.

Enige informatie later wisten we dat we daar geen verhaal konden halen maar toch belde Luc de firma. Ze zouden ons op de hoogte houden. We hoorden niks meer.

Bovenaan de berg, voorbij de kerk was er nog een huis met zo een constructie voor de deur. Na een poos verdween daar die constructie en werd vervangen door een veiligheidspaaltje, dat na een poos ook verdween.

Bij ons? Geen verandering. De regen had de goot al in een modderbeek veranderd en het veiligheidsnet was al wat gaan flapperen.

We waren twee maanden en een week later toen Luc opperde de firma nog eens te contacteren maar ik hem vertelde dat ze hem toch het bos zouden insturen en hij besloot het elders te melden, waar we dus geen antwoord op kregen, maar een week later, toen we na een uurtje boodschappen doen, thuis kwamen, was de hele santekraam verdwenen, was de put opgevuld en de trottoirtegels terug gelegd.

“Dat ding is weg” zei Luc en hij zette de auto netjes voor de deur.

Een geluk dat hij het zei, ik had het nog niet eens gemerkt.

pske van mske:

Geen namen. Geen exacte data. Beperkte informatie. Voor achterklapverhalen raden wij eerder de roddelgazet aan.

Nog een overgewaaide

By ms

On 20 februari 2024

In Za za, ze & zo

Het zou me niet mogen verbazen, en dat deed het eigenlijk niet, want het lag in de lijn der verwachting, maar toen ik las over “bridesmaid duties” en “bridezilla-situaties” en een gebundelde “do’s-and-don’ts in een etiquettegids voor team bruid¹” zou ik plat achterover gevallen zijn, had mijn stoel niet in de weg gestaan.

Ik wist niet dat een bruidegom met een team trouwde … en al de rest vind ik al helemaal overbodige zever.

Ik zou me, mocht ik nu op een trouw worden uitgenodigd, eerder een toeschouwer van een optreden voelen dan een meelevend familielied of bevriend met de personen om wie het draait.

Hoe ben ik ooit getrouwd geraakt? Wij hadden ook een zaal, een pastoor, een dj, een feest, … maar uiteindelijk moet je om te trouwen gewoon “ja” zeggen.

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van Bluechip Media via Pixabay.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

De hand op het ijle nest

By ms

On 19 februari 2024

In Za za, ze & zo

In het eerste leerjaar van de school waar ik ging, kreeg je een geschenkje als je bij de eerste drie van de klas was.
- Toen ik dat was, was het afgeschaft.

Op vakantie in Zwitserland met de CM kreeg je een koeiebel als herinnering.
- Toen ik ging, was dat afgeschaft.

Toen ik ging trouwen, betaalden we een notaris voor een huwelijkscontract omwille van een bepaalde bescherming.
- Toen we pas getrouwd waren, werd die bescherming bij wet bepaald.

We betaalden alle kosten voor onze schoolgaande kinderen.
- Toen ze de middelbare door waren, vielen bepaalde kosten weg.
  Hoe het juist zat en waarover het precies ging, herinner ik me -helaas- niet meer.

Toen Luc en ik gingen samenwonen, lieten we een samenlevingscontract opmaken, omwille van een bepaalde bescherming.
- Toen we pas samen woonden, werd die bescherming bij wet bepaald.

Identiteitskaarten moesten elke vijf jaar hernieuwd worden.
- Toen wij de onze pas hadden werd dat 10 jaar.
  Pas vanaf de volgende, natuurlijk.

Gepensioneerden kregen kortingen in musea.
- Nu wij gepensioneerd zijn, geldt dat niet meer.
  Gelukkig is er de museumpas, maar die telt jammer genoeg niet overal en ook niet in de buurlanden.

Gepensioneerden kregen kortingen op de trein.
- Nu wij gepensioneerd zijn, ….
  NMBS werkt aan nieuwe tarieven, ouderenorganisaties uiten kritiek¹.

Echt storen doen die prijswijzigingen van de trein me niet. We namen de trein niet zo vaak, enkel als we een bestemming hadden dicht bij een station of in een grote stad met een gemakkelijk openbaar vervoersnet.

Maar we overwogen wel om uitstappen naar de kust ook met de trein te gaan doen. Er is nog dat probleem met het Viaduct van Vilvoorde dat zó mooi omzeild was geweest.

Het zal niet zijn. De ouderenorganisaties hebben gelijk. Deze ouderen zullen hun auto wel van stal halen. Liever dat dan veel te gaan betalen voor een vaak falende dienst. Voor iets meer dan die vooropgestelde 26,16€ (maal twee) kunnen we wel ergens een overnachting boeken ook.

____________________
¹ Het Nieuwsblad