Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Center Parcs (Page 4 of 4)

Het hoofdkussen

Er was een tijd dat ik op mijn buik sliep. Ik had toen geen hoofdkussen nodig. Dat stond rechtop tegen de bedsponde voor als ik wou lezen.

Maar een paar jaar terug trok ik op een nacht dat kussen onder mijn hoofd. Ik sliep niet meer op mijn buik sedert ik nogal wat kilo’s bijgekomen was.

En dan gebeurde wat wel overal gebeurt waarschijnlijk. Er kwam sleet op de kussens. We kochten er nieuwe. Maar we kochten er vier. Waarom vier? Nu ja, we deden dat gewoon omdat we geen hamsteraars zijn maar toch graag een reserve hebben. Je weet maar nooit dat de onze of die van de gastenkamer niet meer zouden voldoen.

In Erperheide werd ik wakker, het hoofdkussen dat de eerste avond zo goed had aangevoeld was ingezakt als een slecht gerezen deeg.

En ik kreeg … kreeg ik een stijve nek? Kwam het door het zwemmen dat ik niet meer gewend ben? Of kan artrose ook op de nek? Of kwam het door het hoofdkussen? Thuis had ik er nog last van.

Ik heb mijn hoofdkussen dubbel geplooid in zijn hoes gestopt en het beterde, het leek wel over … tot ik het zondag in lichte mate terug gewaar werd. Dubbel kussen ook ingestort?

De vraag is nu: “Ga ik dat reserve hoofdkussen uit zijn schuilplaats halen of opteer ik ineens voor een ergonomisch model?”

In Oosterse landen gebruiken ze een houten hoofdsteun. Zou dat geen duurzame oplossing zijn?

Het verkeerde keelgat

Terwijl we in Erperheide waren kwam er een e-mail van de energieleverancier over de stopzetting. Ze zijn precies niet zo blij met dat opzeggen.

Er stonden rare dingen in die e-mail, geen verwijten maar effenaf praat achteraf. Zo staat er bijvoorbeeld:

Wil je zeker zijn dat je op lange termijn, jaar in, jaar uit een voordelige energieprijs betaalt? Kom dan terug bij *****

Daar stond dan een knop bij, waarmee je de opzegging ongedaan kon maken.

Waaronder een hele rits voordelen om toch maar terug voor hen te kiezen:

  • blablabla … (…) tarief volgt de groothandelsprijzen voor gas en elektriciteit. Zo zouden we nooit te veel betalen.
  • Den dienen en den dienen en ook die en die en nog wat concurrenten zouden in handen zijn van buitenlandse bedrijven.
  • En al hun stroom is 100% groen. Dan kan je dus met 100% zeker zijn dat je groene elektriciteit gebruikt die bovendien hernieuwbaar en duurzaam is.

Daarna volgen nog drie paragrafen om toch maar die overstap te annuleren. Om te eindigen met vriendelijke groeten.

We waren op vakantie en meer dan: “hadden ze ons maar eerder moeten informeren” maakte ik er niet van.

Vorige zondag las ik in de krant dat we niet de enigen waren1. Okee, het is een +artikel, ik kan het dus ook niet volledig lezen, maar de teneur van de reacties laat veel vermoeden.

En dan ga ik die e-mail nauwgezet lezen en zocht Luc even op hoeveel klanten, die nu bij hen een nieuw contract afsluiten, zouden betalen.

Het is poepsimpel. Ze hebben ons nooit verwittigd dat ons contract na één jaar automatisch een ander contract werd. Nieuwe contracten? Die zijn maar een ietsiepietsie duurder dan wat wij voorheen betaalden.

Deze e-mail hadden ze ons tijdens het eerste jaar moeten zenden, dàt heet informeren, maar niet als het kalf verdronken is.

En zeggen dat ik ooit, in de beginperiode, zo tevreden was over die leverancier.

Maar nu? Wij terug gaan? Eens het vertrouwen geschonden kunnen zij er toch niet op vertrouwen dat wij ons vertrouwen in één handomdraai terug op “aan” kunnen zetten.

En … nog wat! Ik houd niet van moddergooien. Het is niet omdat je de concurrentie zwart maakt dat je zelf beter bent.

____________________
1 Het Laatste Nieuws

De eekhoorns

Al jaren zien we zowat op elke vakantie eekhoorns lopen. Al jaren probeer ik zo een beest op de foto te krijgen. Al jaren zijn die snoezige krengetjes me te snel af.

Tijdens één van onze vakanties op Arran, zijn we zelfs een hele avond bij de voederplaats van de Rangers gaan zitten om er toch maar in beeld te krijgen.

Nu we in Center Parcs Erperheide, alle bagage in het huisje, inclusief fototoestel, onderweg waren om de auto op de voorziene parking te plaatsen, staken er twee de weg over. De eerste sprong met een joepke op het talud en was verdwenen, de tweede knotste met zijn snoezige snuit tegen het talud en gaf een vertoning waar een komiek nog iets kon van leren.

Uiteindelijk nam hij een nieuwe aanloop en verdween achter zijn spitsbroeder.

“Fototoestel niet bij zeker” informeerde Luc ten overvloede. Ik heb zelfs niets geantwoord, druk doende met mezelf inwendig te vervloeken.

De eerste keer -na twee jaar- dat we terug gingen zwemmen hingen we de handdoeken en de badpakken buiten, het was er toch zulk mooi weer.

Ik haalde alle mogelijke -interessante- buit terug uit het kluisje, inclusief fototoestel en liep naar de zithoek en verstijfde …

“Niet bewegen!” waarschuwde ik Luc, waarmee ik niet bedoelde dat hij stokkestijf moest blijven staan, maar dat hij geen brute of zwaaiende bewegingen mocht maken.

Ik greep het fototoestel en sloop richting schuifdeur. “Hij moet achter de hoek zitten” fluisterde ik, want ik had in een flits een voorbijstuivende eekhoorn gezien die daar ergens aan het tuinmeubilair moest zitten.

Op dat ogenblik sprong de eekhoorn op de stoel, inspecteerde het opgehangen zwemgerief, keek naar de op een kier staande schuifdeur, controleerde stoelen, tafel en paradeerde een paar keer uitdagend voorbij mijn lens.

Mijn dag, die toch al goed was door dat hernieuwde zwemmen, kon ineens niet meer stuk. “Dat zijn foto’s om te koesteren” dacht ik.

(Lees verder onder de foto’s)

Daarna zagen we in het bosje achter “ons grondstuk” wel meer eekhoorns waarbij ik af en toe wel eens snel probeerde af te drukken, met wazig gevolg. Maar eerlijk? Op die ene wazige foto staat die eekhoorn toch óns te begluren. Had hij ook een fototoestel in aanslag?

(Lees verder onder de foto’s)

Was het dat? Niet echt. Na twee dagen serieus wandelen, opstaan met een link gevoel in die heup is niet bepaald om vrolijk van te worden, dus besloten we donderdag maar wat langs de bospaadjes van het park rond te lopen om de mooie plekjes vast te leggen. Er zat nog een andere verwachting in, maar daarover vertel ik morgen wel.

We gingen een paar vijvertjes -vijvers is een te groot woord- bekijken, toen Luc mijn arm greep en met zijn kin naar boven wees.

En ja, daar zat hij … en hij bleef zitten … lang genoeg om hem mooi op foto te krijgen.

(Lees verder onder de foto)

En die foto, die gaat echt wel bij de “Koesterfoto’s” in de zijkolom.

Een beetje idioot om op mijn vorderende leeftijd zo blij te zijn met een -voor mijn gevoel dan toch- uitermate geslaagde foto? Een ouder kinderhart is snel gevuld.

Vakantie in eigen land

Omwille van corona annuleerden we de mei-vakantie in de Eifel in Duitsland.

Omwille van de twijfel over corona annuleerden we ook de septembervakantie in Bayern in Duitsland. Maar we boekten een week vakantie in eigen land. Niets sensationeels, wat puur natuur en een paar plukjes Memorielaan.

We hoopten dat het zou meevallen, we vreesden dat het kon tegenvallen.

Het werd een aangename ontspannen vakantie, rustig en gezapig. We wandelden wat af in echt prachtige bossen. Maar het WOW-gevoel ontbrak.

Er waren geen magnifieke watervallen, er was geen lieflijk meer met een allerschattigst eiland, er waren geen doedelzakken om leven in de brouwerij te brengen en het was vlak, het vlakke land.

Luc zal er wel blij om geweest zijn, hij zucht en moppert namelijk wat af als hij de berggeit mag volgen, maar mijn kuiten verlangen wel wat meer vuur, iets om op te klefferen al vraag ik me steeds tijdens het klefferen af waarom ik het mezelf aan doe.

Ik weet wel dat je in de Ardennen wel wat meer klimwerk voor de benen krijgt, ook watervallen kan zien en nog wel andere dingen die een bezoek waard zijn.

Wat is dan het probleem? De Ardennen? Daar zaten alle andere Belgen al. Allee, het is te zeggen, diegenen die niet aan de kust zaten.

Vakantie in eigen land? Voor herhaling vatbaar? Ja zeker en toch een beetje niet.

Het is te zeggen dat ik voor het echte vakantiegevoel in mei en september toch eerder zal neigen naar een verblijf in een meer tot de verbeeldingsprekende omgeving.

Vakantie in eigen land is echt wel aangenaam maar dan misschien wel gespreid in meerdere korte periodes van enkele dagen.

Ja? Zeker van? En wanneer was de eerste keer dat we elkaar bekeken en zegden: “toch een plezante vakantie”. En te weinig om te doen? Er is daar nog bos te over, wandelingen die we niet deden ook.

Andere activiteiten, zoals een bezoek aan een binnenzijde van wat dan ook, vallen dan wél weg.

Al bij al was de voorbije vakantie een verademing na al die maanden huisarrest.

Momenteel kijken we uit naar de midweek Center Parcs in de Eifel die verlengd werd tot een week door de voucher van de geannuleerde midweek in maart.

Als die maar doorgaat met al die rode zones.

De midweek maal twee

Even op een rijtje zetten wat er nu verder gebeurde met de afgezette midweek Erperheide.

We kregen al snel een mail met nog eens alle uitleg over corona, zoals we die natuurlijk ook al in de media hadden gelezen.

Daarin kregen we ook de melding dat we in de loop van de komende weken een voucher zouden ontvangen waarmee we voor het betaalde bedrag een nieuwe boeking zouden kunnen doen.

Als die boeking duurder werd zouden we moeten bijbetalen, zo die goedkoper zou uitvallen zoden we nog een voucher krijgen om te gebruiken in de parkwinkels en/of -restaurants.

Ondertussen echter bleef ik nieuwsbrieven krijgen die trachtten me te lokken met: “boek nu, kies de datum later” zodat ik uiteindelijk de telefoon greep en belde.

Want we waren nu toch al 3 weken later en waar bleef die voucher? En als iedereen zo maar kon boeken, moesten wij dan tevreden zijn met een datum die ons eigenlijk niet zinde omdat het verder volzet was? Of was er misschien nog die andere mogelijkheid die ik overwoog?

Ik kreeg antwoorden, de goeie. Want die voucher zou sowieso komen en neen, die nieuwsbrieven waren in zekere mate niet zo belangrijk omdat reserveren wel altijd zou kunnen.

Bovendien -en dat was waar ik had op gehoopt- bestond inderdaad de mogelijkheid om onze verplaatste boeking aan onze komende boeking voor november in de Eifel te koppelen zodat we er geen midweek maar acht dagen zouden verblijven. Dat zou ik kunnen regelen als ik de voucher ontving.

Ik zei stante pede die nieuwsbrieven op. Ik had me daar trouwens nooit voor ingeschreven.

De voucher kwam, dag op dag één maand na de voorziene incheckdatum, te boeken binnen het jaar na die voorziene incheckdatum maar het verblijf zelf kon dan wel tot september 2021.

Ik verlengde de midweek Eifel in november. Kan ze dan weer niet doorgaan dan moeten we maar één periode verschuiven en dan hebben we toch maar weer 8 maanden gewonnen om opnieuw te boeken.

Of het in november kan doorgaan of niet, ik ben blij met deze oplossing. Een mens leert blij te zijn met een slag in het water … als die goed uit komt.

De midweek in het water

We hadden een midweek Center Parcs geboekt, volgende week maandag tot vrijdag. Tot eergisteren noen zagen we het nog compleet zitten en bereidde ik al een log voor waarin ik zei dat we waren vertrokken met in ons valies:

  • Het kloek besluit dat we onze vakantie niet gingen laten vergallen door vieze beestjes.
  • De wetenschap dat ieder in zijn eigen huisje woont, slaapt en eet.
  • De hoop dat ons vertrouwen in viroloog Marc Van Ranst1 en ons betrouwen op ons gezond verstand niet beschaamd wordt moesten we gaan zwemmen.
  • Het idee dat we mits in acht name van enige voorzichtigheid misschien ook een avondje uit eten konden.
  • De overtuiging dat een paar dagen bos wandelen niet bepaald nefast is.

Donderdag middag kwam de twijfel en wel omdat je ook daar weer afhangt van de goede wil van anderen en we momenteel nogal veel domme mensen opmerken. Dom in de mate dat ze geen afstand houden, in een winkelgang recht op je aflopen en haast in je gezicht ademen … afin -dachten we- dat zouden ze in zo een park ook wel doen.

Donderdagavond kwam de zekerheid. Als de scholen dicht gingen zouden alle jonge gasten wel eens kunnen afzakken naar dat park aangezien alle Limburgse zwembaden dicht gingen. Ik zou zondag afmelden … je weet maar nooit dat ze nog zouden gaan sluiten en als de beslissing van hen komt in plaats van van ons maakt dat toch wel een verschil.

Ze sloten! Vrijdagmorgen belde Luc zelf naar de instantie die hem meldde dat Erperheide ook dicht ging, waarop ik met henzelf contact opnam en het bevestigd kreeg. Gelukkig had Luc dat opgezocht nog voor het in het nieuws2 kwam, zodoende kon ik hen nog bereiken. Binnen enkele dagen zullen we meer informatie krijgen om het verdere verloop te bekijken.

We moeten dus niet meer bang zijn dat we naar huis zouden komen met vieze beesten, van welke soort of ondersoort dan ook3.

____________________
1 Radio2 – url: https://radio2.be/de-inspecteur/coronavirus-wat-met-een-bezoek-aan-een-subtropisch-zwembad-en-is-cashgeld
2 Het Laatste Nieuws
3 Het Nieuwsblad

Luc en de vakantie

Eigenlijk had ik het nog moeten hebben over de laatste dag van de vakantie en over de terugreis. Maar voor die laatste dag ter plaatse, vergeef me, maar daarvoor heb ik een beetje zeer aan mijn goesting.

Want ziede, ik heb daar foto’s genomen op sportstand. Dat betekent dat dat actiefoto’s zijn en dat ik uit zo een 500-tal foto’s de betere moet selecteren.

Iets anders dus maar. Iets over Luc en de vakantie. Toen we in het voorjaar met de eerste luten van de Brexiteers te maken kregen en de daaropvolgende strubbelingen ons dwars zaten weken we uit naar de Eifel.

Als resultaat daarvan gaf Luc aan dat hij volgend voorjaar weer naar de Eifel wil en dat terwijl wij toch elk jaar in november een midweek Center Parcs in de Eifel boeken.

Ik had Bled geboekt, hij had wat raar gekeken, ik had ook al Bulgarije geopperd, hij had nog raarder gekeken, want 2.000km van huis is toch wel erg ver.

Dus Luc is meer voor de terugkeer naar een geslaagde locatie, terwijl ik er meer op uit ben om nieuwe te ontdekken. Volgens hem is het toch gemakkelijk als je er de weg een beetje weet.

Wat gebeurde er nu ergens de voorbije twee weken? Luc vond een tocht die hij wel zag zitten … in Slovenië. Dus ja, bij leven en welzijn gaan we in mei 2021 terug naar Bled en/of Bohinj. Waarom niet eerder? De vakantie in de Eifel voor 2020 is al geboekt.

Toch Bulgarije nog eens op tafel gooien?

In de sjakosj!

Bij Sunparks De Haan kan je internet in de huisjes hebben mits betaling. Het verwonderde me dan ook toen ze bij Sunparks Kempense Meren enkel in het Park Center internet hadden. Dat kwam, zei de jongen van de receptie, doordat Sunparks De Haan ooit Center Parcs De Haan was geweest.

We stapten een Proximus winkel in Mol binnen. We werden daar erg goed ontvangen, dat zijn we niet gewend in de Proximus winkels hier in de buurt -blijkbaar zitten hier alle nurkse bij elkaar- want die van Oostende van vorig jaar was ook super wat vriendelijkheid en uitleg betrof.

De man legde uit dat we eventueel zelf ons abonnement konden aanpassen via de Proximus website met inschakeling van mobiel internet voor een korte periode -normaal hebben wij geen mobiel internet, we zijn daar een beetje tegen- om het dan daarna terug uit te schakelen. Even uitrekenen leerde ons dat we dan zelfs in De Haan goedkoper zouden uitkomen.

Tweede mogelijkheid echter was de aanschaf van een dongle van 49€, waarmee ik met de simkaart die ik van Proximus kreeg gratis op internet kon. Ik dacht: “maar ik heb een dongel!” Ik zei dat dan ook, de man wierp op dat de mogelijkheid bestond dat die dongle, aangezien hij elders gekocht was, wel eens gesim-locked kon zijn. Ik moest het maar even bekijken, zei hij en het was jammer dat ik die niet bij me had anders had hij dat wel even gedaan, zei hij ook nog.

Eens thuis pakte ik de AH dongle -die werkte al een paar jaar niet meer- zag dat ik de simkaart kon wisselen en ging googelen op het type. Hij was vrij van sim-lock. Goed, dat zag er al goed uit. Maar ik probeerde in te loggen bij Proximus en dat ging fout.

Ik haalde de dongle aan in een telefonisch gesprek met Proximus toen ik de mogelijkheid van internet in het buitenland wou activeren. Proximus zei me dat ze me een technieker wilden doorgeven zodat die me stapsgewijs kon helpen, maar die was natuurlijk niet vrij. Andere mogelijkheid? Ik liep eens in de Proximus winkel binnen. Ik zag de wolk al hangen, maar besloot het toch maar te wagen.

Hoe dom! Hoe stom! Hoe achterlijk! Een nurkse winkel verander je niet. Ik liep er binnen, begon over internet en haalde de dongle te voorschijn. De jobstudent haalde er de verantwoordelijke bij, die zei: “denk je nu echt dat wij je gaan helpen met een product van iemand anders”. Hij roloogde toen hij vervolgde: “dat weet je nu zelf toch ook wel”. Ik stopte de dongle diep in mijn handtas, ging naar huis en stopte het ding terug in zijn AH dozeke.

En toen vergat ik het verder …

Tot nu, toen er sprake was van Sunparks Vielsalm, die hebben namelijk ook enkel internet in het Park Center. We zouden naar een iets verdere winkel gaan. Daar waren we ook al eens een nurk tegen gekomen, maar die zit nu in onze eigen nurkse winkel.

Net voor we vertrokken dacht ik: “zou ik … ?” en stopte nog snel de AH-dongle in mijn handtas.

En kijk! Ik begon over die aanpassing van het abonnement. De vriendelijke dame zei dat dat toch niet nodig was. Ik had recht op 2 giga gratis per maand met die extra sim, als ik nu een dongle … Ik pakte het ding, legde het op de toonbank en vertelde de voorgeschiedenis. Ze bekeek hem niet of het één of ander vies beest was maar opende die, stak de Proximus sim er in en bedacht dat die simkaart toch al enkele jaren oud was –al drie jaar recht op twee giga per maand en nooit gebruikt- en misschien verouderd. Ze maakte een nieuwe sim. En dan moest ik het thuis nog eens proberen.

Als je in een gesprek de spanning er wil in houden, dan zeg je even niets, dat kan ik hier natuurlijk niet. Dus zal ik maar vertellen dat het wel ging. We moesten nog even uitzoeken hoe we dan wel bij Proximus terecht zouden komen, maar dat vond Luc dan al googelend.

Nu wist ik natuurlijk ook wel dat ik mijn telefoon als modem kon gebruiken, maar ik heb nooit de link gelegd tussen die telefoon en die 2 GB. Dat vernam ik ook daar van die vrouw.

In Vielsalm gebruikten we de telefoon, maar ik legde de dongel klaar voor Luc ’s morgens, want mijn telefoon … Wel ja, dat is ook mijn klok en mijn wekker en die ligt naast mij op het nachtkastje.

Luc was niet blij met de dongel. “Veel te traag” en “om zenuwen van te krijgen” zei hij. Hij schoof de dongel over de tafel. “Steek die maar weg” zei hij.

En zo belandde de dongel uiteindelijk terug in de sjakosj.

Page 4 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén