Zei ik al dat in de huisjes van Center Parcs veelal dezelfde decoratie te vinden is? Ja dat deed ik al. Ergens herinner ik me waterlelies maar ik weet nu niet meer bepaald waar. Maar in de Eifel zijn het Eifeltaferelen.
Toen ik het voor het eerst zag vond ik onderstaande rechtsboven wel iets hebben. Nu we het al telkens opnieuw zagen, vind ik het niks speciaals meer al vind ik het nog altijd het meest typische van de drie.
Amke whatsappte: “Jullie gaan naar Duitsland. Kunnen jullie voor mij Lebkuchen meebrengen?” En ze zond me ook:
Natuurlijk konden we dat. Maar waar verkochten ze die? Na even googelen vond Luc ze bij Edeka, wat goed uitkomt. De Edeka van Ulmen situeert zich op onze weg naar Center Parcs.
We stapten de winkel binnen. Natuurlijk bestaan er meerdere soorten1. We namen dan maar een paar verschillende mee.
Achteraf bedachten we dat we zelf niet hadden geproefd. We zouden er dan maar in het naar huis gaan nog een pak koeken bijhalen.
Een dag later lopen we er in de parksupermarkt, die eigenlijk een Rewe is, gewoon op:
De Mini-Elisen hebben we gekocht. De grote niet. Die vonden we te duur. En zeggen dat we die van bij Edeka al aan de prijzige kant vonden.
En ja, we hadden ze ooit al wel gegeten. En neen, ze zijn niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er geen gaan bij halen in het naar huis rijden.
Al gaan velen er van uit dat Lebkuchen kerstgebonden zijn, blijkt dat oorspronkelijk niet zo1 geweest te zijn. Dus moeten we voor ons volgende verblijf in Duitsland mogelijk nog eens een Edeka en/of een Rewe zien te vinden onderweg.
____________________
Als ik het weerbericht moest geloven en volgen, hadden we pas op donderdag de bespookte wandeling moeten doen. Dan was er het minste kans op neerslag, al zou het die dag dan wel kouder zijn.
Maar woensdag morgen jeukte het. Woensdag zou het, volgens het weerbericht, een ietske minder koud zijn, met een 15% kans op neerslag.
Zoals eerder gezegd, was ik de map met wandelingen thuis vergeten en zoals ook eerder gezegd vroegen we ons af of het spookte op die wandeling, omdat het scherm van mijn telefoon daar toch al twee keer zwart was geworden en we wilden weten of het aan de telefoon lag of aan dat ding dat daar boven huist.
We vertrokken. Na twee pogingen weet je wel al de weg tot op een bepaald punt waar het dus al twee keer fout was gelopen.
Er gebeurde niks. Die daarboven stond stil -bij tijden onzichtbaar- in de mist en mijn scherm bleef aan. Is het mysterie nu opgelost? De vraag beantwoord? Eigenlijk niet. Want het was mijn vorige telefoon die problemen kreeg en die ging niet lang genoeg mee om het uit te proberen.
En wat bleek daarna? Dat we vorige keer die Weiher niet vonden was echt wel te wijten aan een verontrustend verdwijnen van een wegwijzer. Want ik hàd gelijk gehad. Het wàs dat karrespoor geweest -waar ik het over had- waar toen sporen van grote tractoren te zien waren geweest en waar ze toen waarschijnlijk de wegwijzer hadden omgereden.
Zoals dat ding daar stond te pronken in het bos kan het alleen een schele dronken zwalpende zeeman met zeebenen ontgaan zijn, maar niet aan ons. Die wegwijzer stond naast het pad. Hij stond niet tussen bomen. Hij stond niet tussen struiken. Er was geen camouflage in de buurt. De enige boom, die bij het wandelen wat stoornis zou kunnen veroorzaakt hebben, was die welke daar een tiental meter verder op dat pad omgevallen was. Die zou ons een natte sneeuwbroek hebben bezorgd waren we daar een beetje onoplettend -zoals we anders met omgevallen bomen doen- over geklefferd.
Korte samenvatting? Het mysterie blijft en de wandeling rond de Hochkelberg is al plezant genoeg zonder de Mosbrucher Weiher1, die wel een eigen wandeling verdient.
Had ik vorige week dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist …
Meestal vergeet ik niks. Nu stonden we daar in de Eifel en had ik de lokale wandelkaart niet bij. En ja, die hadden we nodig, want met dàt echt winterse weer mocht die auto daar op die parking blijven staan en zouden we wel van het park uit vertrokken zijn.
Zonder kaart? Die dinsdagmorgen? Dat was toch geen probleem zeker. We zouden, de ons goed gekende wandeling via Sassen naar “Baumhaus Holzberg” nog eens maken.
En dan kon ik onderweg, op de splitsing eens kijken welk nummer die andere, je weet wel, de bespookte, had en we vertrokken.
Eens het park uit werd de weg een schaatspiste. “Maar ach” dacht ik “op de aardeweg zal het wel beter gaan”. Maar dat was verkeerd gedacht. “Maar ach” dacht ik “op de bosweg zal het wel beter gaan”. Dat was ook verkeerd gedacht.
Gelukkig was het in het dorp van Sassen, tussen aardeweg en bosweg in, wel ijsvrij.
Toen moest dat bergske af naar die boomhut nog komen. Daar had Luc, die maandagavond al zijn vrees over uitgesproken, niet over ijzel maar over steil met sneeuw. Die had ik weggewuifd met: “dan houden we ons maar vast aan de takken van de bomen”.
Dat viel ook eigenlijk wel best mee. Het was enkel dat afslaan dat wat -heel erg- glad verglaasd was en de takken van de bomen waren geen takken van bomen maar doornstruiken.
En ik dacht … Weet je wat ik dacht? Wel ik dacht aan de reacties als één van ons beiden daar een totter zou gaan en één of ander zou breken. Dan zou je de commentaren nogal horen. Ik hoorde ze in gedachten. Ze zouden zeggen dat het toch wat zelf gezocht was van ons. Zo op onze leeftijd een boswandeling gaan maken op ijzel was toch de hemel verzoeken.
We geraakten goed terug in het huisje, pakten onze goeie frak en gingen in de parksupermarkt twee achten en een fleske wijn halen om de goede afloop te vieren.
En al bij vonden we ik die wandeling -achteraf- toch wel plezant. Wel was ik blij dat ik het fototoestel in het huisje had gelaten. Dat was dan niet voor de ijzel met valgevaar zo gedaan maar voor de voorspelde sneeuwregen.
Maar zoals ik al zei … had ik die dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist, we waren niet vertrokken.
Sedert 15 november hadden wij al terug onze winterbanden op de auto.
En dan lees ik een artikel over verstrengde regels in Duitsland, maar om één of andere reden maak ik me niet bezorgd.
Een paar dagen vóór ons vertrek naar de Eifel, slaat het weer om met vrieskou en sneeuw met winterse toestanden als gevolg.
Ineens slaat de twijfel toe. Van wanneer gingen die nieuwe regels in voege? En waar had ik dat nu weer gelezen?
Ik vond het artikel zelf niet terug maar wel de nodige info bij Touring1. Maar zijn onze banden wel conform de verstrengde regelgeving?
In het donker, in de sneeuw, vond ik dit:
(Lees verder onder de foto)
Dan dacht ik: “Hebben we ons dat nu vorig jaar ook niet afgevraagd?” Maar ja, toen waren we niet naar Duitsland gereden in de winterperiode.
En ik verdacht ook de media ervan dat elk jaar opnieuw te berde te brengen. Je weet wel, dezelfde info als vers nieuws verkopen?
Dan bedacht ik ook: “Als ik dat nu ook eens in een log giet mét een tag erbij, dan moeten we volgend jaar niet meer in halve paniek gaan zoeken naar dat logootje”.
Al heeft Luc óók een oplossing. Hij zegt: “We gaan in de winter niet meer naar Duitsland”. Maar dat vind ik dan weer té drastisch.
____________________
De kerstboom hadden we vorige zondag al geplaatst omdat ik -gegrond- vreesde dat ik vandaag geen zin zou hebben.
De voorbije week waren we van maandag tot gisteren in de Eifel en konden we hem niet zetten, die traditioneel aangewezen dag na Sinterklaas.
Morgen is er de boekenmarkt. Die staat ook al voorbereid.
Maar om nu, de enige dag ertussen, die kerstboom te gaan zetten, kan echt niet. Dat komt door mijn ingebouwde planning die zegt dat ik, de dag na een vakantie, mijn foto’s moet sorteren en mijn indrukken in concepten gieten. Het komt er eigenlijk op neer dat ik dat een prettige manier vind om de vakantie een beetje te rekken.
Zodoende stond de kerstboom ons gisteren bij thuiskomst op te wachten en moesten we enkel nog de lichtjes aansteken.
Dat hadden we ook wel kunnen plannen met een slimme schakelaar, maar zo zot ben zelfs ik nog niet.
Als ik zou zeggen dat alle vakantieparken een meer of vijver hebben, lieg ik misschien, want ik heb nog niet bij alle vakantieparken een vakantie, week, midweek of twee- of driedaagse doorgebracht. Ik denk trouwens niet dat dat me, in wat me nog rest van mijn één mensenleven, zou lukken. De vraag is ook of een heel mensenleven wel zou volstaan.
Wat wel waar is, is dat alle parken -en dat zijn er niet zo heel veel- waar ik wel al was zo een meertje of vijvertje hebben.
Soms hebben ze dat niet nodig, dan liggen ze gewoon aan bij zo een groter meer zoals de Bostalsee en het Rauwse Meer, zoals Center Parcs Bostalsee en Sunparks Kempense Meren.
Soms liggen ze aan zee, maar de beide Belgische parken hebben daarbovenop nog een parkmeertje.
Ook het -niet nader genoemde- park in Drenthe had een eigen parkwater, eigenlijk meer dan één al was het ene dan een zwemvijver en het andere een vennetje in natuurgebied.
En daar hadden we dan, als kers op de taart, de niet zo veraf gelegen Baggelhuizerplas. Die was een wandeling meer dan waard. Er was niet echt veel volk. Op enkele joggers na hebben we er niemand ontmoet. Rare gevolgtrekking? Als de wc-voorzieningen bij dat soort gebieden gesloten zijn, wordt het pas de moeite waard om ze te bezoeken.
Die waterpartijen vind ik een enorme meevaller, vooral als je ’s avonds niet de hele avond voor de TV wil hangen en nog een luchtje wil scheppen. Water heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht en het is snel gezegd: “Gaan we nog eens tot aan het meer?”
Ohlala! Kijk buiten!
Een bezoek! Pak kodak
Goed mikken … Rap klikken
Drukken maar. Snel!
Wat een snoet, echt wel hoog
Schattigheidsgehalte
Huppelt weg, show gedaan
“Heb ik hem?” … Wél!
[© ms – 30 september 2023]
Seder we in 2020 met corona te maken kregen heb ik blijkbaar een bodemloze put in mijn geheugen. Ik herinner me mijn vakanties niet meer zoals vroeger. Waar ik nog veel herinneringen heb aan vroegere reizen is dat sedert het begin van covid heel wat minder.
En toen ik er ging over nadenken ging het al helemaal mis en de mist in. In september 2020 waren we in Ursel. In 2021 … ik kon denken en peinzen tot ik er koppijn van kreeg. Het viel me niet in.
In 2022 hadden we dus besloten dat we vaker een korte vakantie zouden in plannen. Het herinneren ging vlotter: 2 dagen Ronse, 3 dagen Ieper, 3 dagen Voeren, 4 dagen Habscheid.
Maar 2021? Wat was dat nu toch? Aha, plots viel het me in. De twee samengevoegde midweken uit het coronajaar hebben we toen omgezet in één midweek in Erperheide. En als ik mijn foto’s bekeek bleek dat we ook nog 3 dagen bij Sunparks Kempense Meren waren.
En dan denk ik dat het over -vooral- wandelvakanties ging. Veel plezier, veel in- en ontspanning, veel onbekend moois, maar gebrek aan de meer memorabele dingen.
Vorig jaar, 17 maart om precies te zijn, liepen we in de Eifel te wandelen, als plots mijn telefoon tilt slaat, van toeten noch blazen weet en wij plompverloren naar vier mogelijke wegen staan te kijken, aangegeven op een houten wegwijzer. Er staan dan wel bordjes van de wandeling ook, maar die lijken me niet bepaald betrouwbaar.
We hebben dan maar de richting Sassen gekozen. Daar kenden we de weg. En we zijn het gemiste deel dan maar van de andere kant gaan bekijken.
Dit jaar willen we die wandeling nu wel eens goed gaan doen. Voor alle veiligheid bestudeer ik de kaart op voorhand en zie dat dat bordje toch niet zo verkeerd stond.
Op hetzelfde punt als vorig jaar aangekomen, is mijn telefoonscherm zwart. Compleet zwart. Wat een bizar toeval is me dat.
We volgen dus nu het bordje en zouden aan een weiher moeten uitkomen. Dat doen we niet. Ik haal er Lucs telefoon bij, die ik eerst nog een beetje moet instellen en googel de weiher. De telefoon zegt: “Je bent er”. Midden in het bos? En geen bordje? Ik heb dan maar Center Parcs’ adres ingegeven en we kwamen goed terecht.
Dan ga ik googelen en vind dit:
En dat, dat had ik ooit nog al gezien. Vorig jaar misschien?
Nu gaan we die wandeling een volgende keer wéér doen, opnieuw tot het goed zit. Want die weiher? Daar zijn we, volgens mijn Runtastic, net naast gelopen. Wellicht moesten we het kapot gereden spoor tussen de bomen genomen hebben.
En ik zal de vermoedelijke boosdoener goed in het snotje houden. Maar waarom laat die Lucs telefoon dan met rust?
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
